We zijn er weer

Twee waardeloze campings.

Van vrijdag op zaterdag stonden we op een camping iets voorbij Cork aan een vierbaansweg die, volgens de 81 jarige weduwe na de recessie drukker is geworden. Ze had een goede werkverdeling met haar man gehad. Hij deed de toiletten en zij verzorgde het terrein. Hij deed de boekhouding en zij het contact met de gasten. En doet ze nog steeds. Je komt  niet van haar af. Alles is zo lovely. 

Nou mooi niet dus. Ze vraagt het volle pond, de hele nacht rijden er auto’s door de tent en een fabriek maakt sinds de recessie altijd  24/7  weet ik veel,.......in ieder geval lawaai. De volgende ochtend zat de tent onder de roetdeeltjes. 

Oké, kan gebeuren.

Gisteren 94 km gefietst tot voorbij Dungarvan.  De camping hoort bij een hotel en heet Bayview. Het is net een legbatterij. De mobile homes staan zo dicht bij elkaar dat je de knoflook van drie wagens verder kunt ruiken. Er was ergens een feestje. Ze waren het kennelijk niet altijd met elkaar eens, want het ging erop tot het weer licht werd en wij aan de koffie konden. Nu hoor je alleen tevreden gesnurk van onze buurmastodont en af en toe wat rocheltjes  uit één van zijn andere uitlaatkleppen. Dan wordt de druk kennelijk te hoog en gaat het ventiel zijn werk doen. Ruth zegt dat het een kwestie van goed kauwen is.

Het fietsen gaat overigens prima. Bij de huizen en in de bermen bloeien de bloemen en we reden langs een standbeeld wat precies aansluit bij mijn beleving van Ierland.

Nog twee dagen en dan zijn we een ervaring rijker en een illusie armer.

Ik houd u op de hoogte.