‘Wake’

Het is de nacht van afscheid nemen, bezinnen en weer doorgaan.  

Gewoonlijk word je elk ogenblik van de dag op de hoogte gehouden van wat er gaande is. Via de telefoon, sms, mail, of door elkaar op te zoeken. Er is continu informatie-interactie. Je hebt de illusie betrokken te zijn of in ieder geval de mogelijkheid om te kiezen  betrokken te zijn.

En nu,...... de telefoons zijn gaar, de mail werkt alleen bij de super U of de le Clerc en ontmoetingen zijn niet mogelijk.

Terwijl het lijkt of er deze maanden allerlei onomkeerbare momenten zijn, die je mee wilt maken. Van meevieren tot meelijden. De hele range komt voorbij. Geboorte, sterven, vieren en treuren en niet weten.

Maar er is één verschil met normaal. 
We rommelen voor de 8ste week langs de EU-kust en voelen ons machteloos. Dat ben je als je thuis bent natuurlijk ook. Maar dan heb je tenminste het gevoel dat je wat kunt doen, of... soms kun je echt iets betekenen, mee vieren, meeleven. Dat begint te frustreren.

Het nutteloze gevoel fietst in het zelfde tempo mee. Er is geen ontkomen aan. We missen teveel mensen en dat is raar, want we doen het ons zelf aan. Vannacht was het wel heel actief aanwezig. De kwelgeesten waarden rond de tent, de gedachten fietsten alle kanten op. 
En nu is het weer licht, ...het regent. 
Regen in het vakantieland bij uitstek. De engelen huilen.

En dan denk ik aan al die verhaaltjes van de afgelopen weken in ‘rondkomen’. Soms grappig, maar meestal met een ondertoon van ‘ hoe is het mogelijk, hier wil ik niet bij horen’. Vermoeiend als je de wereld als vijandig ervaart.

Maar vannacht won het gevoel van betrokkenheid. Dat was ook wel eens fijn. 
Dag regen, dag vrienden, dag blog.
We zijn aan het ‘Rondkomen’.
We gaan fietsen.

Weg met dat blog aan m’n been.