Streekverhalen

In de literatuur die we op dit moment verslinden is het 103 bladzijden gedoe en op bladzijde 104 kunnen ze het niet meer houden en komt alles goed. De lezer weet halverwege bladzijde 1 al dat het zo zal aflopen. 

Zo ging het tot voor kort bij ons ook. Twee weken kneutergedoe tussen de autochtonen...... Je ziet Rorry ......en je gaat op de laatste bladzijde eindelijk de bewoonde wereld verlaten richting The Ox Mountains.

Eindelijk ruimte.

Tussen Sligo en Ballina ligt 77 km Ierland zoals het oorspronkelijk bedoeld is. Geen dorpen, geen winkels, en na 20 km geen elektriciteitspalen meer, of, zoals Ruth opmerkte: ‘vanaf nu kunnen we wellicht een overnachtingsplek vinden.’ 

Dat viel toch niet mee. Zowel links als rechts van het pad blijft de heining met het prikkeldraad en staan borden dat er toezicht wordt gehouden. CCTV is erg populair kennelijk en er wordt stevig gedreigd met boetes. Oei...dan kunnen we dat ‘rondkomen’ wel vergeten. 

Toen, ...... een pad schuin omlaag naar links het bos in en 50 meter verder een afslag waarvan zelfs  Klukkluk direct ziet dat daar al een tijd geen verkeer is geweest. Het pad loopt  dood in een nog niet afgegraven hoogveen gebied.

Elk voordeel heeft.......... de knoetjes.

Ze verwelkomen ons zoals een gedeelte van de Hollandse kinderen Sinterklaas binnenhaalt. De tent staat binnen de kortste keren en wij duiken achter de horren als soldaten in een loopgraaf. Tot we vanochtend 5 uur ( Nederlandse wintertijd) zo snel als mogelijk is onze biezen hebben ingepakt.

Na / op ons gemak naar Ballina afgedaald. Bekijk de foto’s maar.

We hebben op de camping stroom en WiFi, dus we gaan vanavond de baldames aanmoedigen. Uiteindelijk willen we allemaal immers de Trumpmeisjes verslaan.

Morgen naar Westport. 

Dat wordt een vlakke etappe van 63 km door boerenland.