Zo zal het gaan

Hans,
Er is zondagnacht een plek vrij gekomen in mijn hoofd. Ik weet dat nu pas, omdat ik zo nodig langs de Franse kust moet kneuteren. Je denkt dat je het mee had moeten maken, maar wat kun je doen. Wat kun je doen als een lijf besluit te stoppen?  De balans opmaken en hopen dat je best doen voldoende is. En op die lege plek kun je herinneringen planten en onderhouden. Tot alle plekken die je nodig hebt om te leven vrij zijn, ...dan ben je zelf aan de beurt.  Tot ooit.

En intussen fietsen we vanmorgen door naar  Saint Merlot🤪.
En verder tot de heilige berg waar hele volksstammen naar toe gaan om geluk te zoeken alsof het schelpen betreft. Je doet een Jakobsschelp aan een touwtje om je nek en loopt de Camino. Laat ik verklappen dat dat zinloos is. Anders zag de wereld er wel anders uit. Voor het voet-en fietsvolk zijn er nu de hobbelige weggetjes, terwijl de wegen die glad zijn en minder stijl, gekaapt worden door de Duitse en Franse automerken. En soms een stoere Jeep.
Als we daar nou eens een eind aan kunnen maken, wat zou het gezond worden op de campings. Hoewel,......dient gezegd: de Franse campings zijn leefgemeenschappen waar jong en oud, arm en iets minder arm zich prima lijkt te vermaken. Jammer. Want voordat er iets verandert moet er een reden zijn. 
Zo gaat dat met nieuwe lege plekken in je hoofd, er komt niet zonder slag of stoot iets zinnigs in. 

De laatste foto is het schuurtje van Yvon Tanguy. Yvon gaf Franse les op de school waar ik ooit mijn leven weggaf. Een echte Breton met vrijheidsstrijders bloed. Het schuurtje hoort bij een seinwachtershuisje en zou in het sprookjesbos van de Efteling niet misstaan.

Tot onze vreugde vonden Yvon en Norma het niet erg dat we onaangekondigd op het  raam klopten. We hebben s’avonds heel wat oude koeien uit de sloot gehaald en getrokken aan paarden. Oude mensen hebben meer verleden.