Het gestolen land

Noord Ierland,

Na een woelige nacht spoelden we in Belfast weer aan land. Het valt niet mee om in een soort lotuszit op een stoel voor de tv, waar eerst een film over Tjernobyl op het programma staat en daarna het Engelse nieuws met in de hoofdrol Boris die ruziet met zijn vrouw of zoiets, doorgevouwen te liggen. Vandaar woelig.

Het was nog uitgestorven in Belfast. Dat was lekker rustig. Terwijl een meeuw een net gevangen krab aan het slopen was konden wij op een bankje een broodje eten bij de Waterfrontthall aan de oever van River Lagan. Die meeuw had geen enkel medelijden met de in het begin nog tegenspartelende krab. Hup een poot er af en de krab probeerde te vluchten. Tsjak nog een poot er af en hupsakidee op de rug. Met een paar forse houwen vloog de ribbenkast open en legde de krab het loodje. Een schietgebedje zat er niet meer in. Zou slager Bouterse ook zo een koe slachten? 
Je zou bijna een vegetariër worden, hoewel mij steeds duidelijker wordt dat dat ook maar het halve werk is. Wel de poten er vanaf maar niet een gat in de borstkas.
Het fietsen is vergeleken met de dagen op de Pennine Trail een verademing. Goed geasfalteerde rustige wegen met automobilisten die uiterst voorzichtig inhalen waar het kan.

Het landschap golft als een golfterrein en we rijden maar zo naar Kinnego Marina (zie foto) 
Een “family site very Wheelchair friendly”. Daar zijn we wel aan toe en boeken twee nachten. 
Toe maar, toe maar, na een weekje klunen al helemaal gaar. 
Hoe zou het met die Nederlandse elfstedenzwemmer gaan? Alweer opgegeven? Nou........ wij geven NOOIT op.

Ze hebben hier ook een soort Johan C.

Zoem maar in op het bord en besef waar onze bijdrage voor gebruikt wordt.

Wij gaan op ciderjacht.